پي‌نوشت در پايان متن مي‌آيد. براي پرهيز از درازگويي و گسستگي متن نوشتار، اطلاعات و آگاهي‌‌هاي فرعي و لازم و مطالب طولاني‌تر و توضيحات تفصيلي دربارة هر نكته‌اي از متن را به پي‌نوشت منتقل مي‌كنند. جاي پينوشتها در مقالة پژوهشي، پيش از بخش كتاب شناسي منابع است. اما در كتاب و پايان‌نامه، ممكن است پينوشتها در پايان هر بخش بيايد.
اگر متني هم پانويس دارد و هم پي‌نوشت، در اين صورت بايد ميان اعداد تُک و يا شماره‌‌هاي ارجاع پانويس با پي‌نوشت تفاوتي ايجاد کنيد؛ مثلاً شماره پانويس را با عدد تُک و شماره پي‌نوشت را با عدد داخل قلاب [81] مشخص کنيد.
هرگاه مطلبی را در پاورقی بیاوریم و نیاز باشد که منبع آن را نیز بنویسیم، مشخصات منبع آن را با شیوهٔ پیش-گفته، در خود پاورقی می‌آوریم:
مثال: براساس آموزه‌های عرفان حقیقی، کسانی که در جهت تأمین مخارج زندگی خود تلاش می‌کنند، پاداشی همسنگ پاداش مجاهدان و رزمندگان راه خدا، و بلکه بالاتر از اجر آنان دارند. پیامبر اکرم (ص) در حدیثی می‌فرماید: «عبادت و پرستش خداوند هفتاد جزء دارد که بالا‌ترین و بر‌ترین جزء آن، «طلب حلال» است.»
نویسنده یا ویراستار پس از نوشتن شمارهٔ ردیف و مشخصات کوتاه منبع در جلوی حدیث در پاورقی، باید مشخصات کامل کتاب را ـ در این مورد، در ردیف ۱۲ منابع و مآخذ پایان فصل ـ بهترتیب و صورت زیر بنویسد:
(۱۲) محمد بن یعقوب الکلینی؛ «الفروع من الکافی»، ۲۶ جلد، جلد ۵، تهران، دارالکتب الاسلامیة، چاپ پنجم.
منبع: جمشید سرمستانی، قواعد جامع املای فارسی، تهران، نشر سرمستان
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
